Rodzina sobie nie wystarcza. Potrzebuje większego środowiska, aby wzrastać i działać wraz z innymi. Jest nim wspólnota parafialna. Ale ona też nie jest dla nas gotowa. Trzeba ją tworzyć wspólnym wysiłkiem w Duchu Świętym. Trudnością jest tu wyjść poza siebie, poza schematy, zasklepienia i martwotę. To właśnie niszczy tę wspólnotę i nie pozwala, by ona objawiała się jako środowisko życia, a jedynie jako martwy sarkofag z dawnych czasów. Parafia jako żywa cząstka Kościoła ma znajdować ciągle nowy wyraz obecności w zmieniającym się świecie, tak by była zarzewiem apostolstwa i troski o ewangelizację dla młodych i dorosłych. To w parafiach możemy […]

To zadziwiło świat. „Popatrzcie, jak oni się miłują” – według Tertuliana tak mówili poganie, patrząc na pierwsze wspólnoty chrześcijańskie. I ciągnęło ich do nich. Objawiła się bowiem w nich siła braterstwa chrześcijańskiego. To byli przecież ci, co uwierzyli, że „jeden jest Ojciec nasz – Ten w niebie, a my wszyscy braćmi jesteśmy” (por. Ef 4,6). I dlatego tak się traktowali. Mieli jedno serce i jednego Ducha, dzielili się tym, co posiadali, z potrzebującymi, gromadzili się po domach na wspólną modlitwę i łamanie chleba. Mówią o tym Dzieje Apostolskie (por. Dz 4,32-35). Gdy czytamy ten opis, zastanawiamy się, cośmy z […]

W czasie Soboru była dyskusja na temat parafii. Stawiano kwestię, czy jest jeszcze ona dziś aktualna. Odpowiedź była zdecydowanie twierdząca. Ojcowie Soboru jednocześnie jasno widzieli kryzysowe sytuacje, w których znajdują się nieraz parafie, po czym wzywali do ich odnowy. Powtórzył to wezwanie z mocą święty Jan Paweł II w adhortacji o posłannictwie świeckich (Christifidelis laici, n. 26). W okresie posoborowym, a szczególnie w ostatnich latach kulturowych przemian, parafia jest często krytykowana z różnych stron za jej niespójność z teologią Kościoła Soboru Watykańskiego II, za tradycjonalne struktury, za martwotę i brak inicjatywy, za to, że prowadzi duszpasterstwo albo masowe, albo indywidualistyczne, […]

To nie budynki i urzędy tworzą parafię, ale ludzie i rodziny. To je wpisujemy pieczołowicie w parafialną kartotekę i odwiedzamy podczas wizyty duszpasterskiej. Rodziny faktycznie mieszkające na terenie danej parafii. Jako ochrzczeni nie możemy być „bezdomni”, ale przynależymy do konkretnej parafii i powinniśmy dać się tam poznać i zaangażować w tę wspólnotę według swoich darów. To nasz duchowy dom. Rodzina rodzin. Co one mają wspólnego? Łączy je Chrystus, w którego od Chrztu jesteśmy zanurzeni, stanowiąc w Nim jedno. Jedna wiara, jeden Chrzest, jeden Pan (por. Ef 4,5-6) – to nas łączy najgłębszymi więzami braterstwa. Nie jesteśmy tu obcymi ani […]

Jako żywy organizm parafia musi się nieustannie odnawiać. We wszystkich swoich członkach. Najpierw ducha otwarcia na nowy powiew Ducha Świętego ma mieć jej pasterz. Dlatego dla niego powinno być ważne to, co Sobór i współczesne synodowanie Kościoła pod natchnieniem Ducha mówi o odnowie tej czcigodnej i wiekowej struktury, którą jest parafia. Sobór z niej nie rezygnuje. Ukazuje dla niej nowe horyzonty, by mogła spełniać swą rolę w nowych czasach i odpowiedzieć na nowe wezwania. Ważna jest w niej rola proboszcza i innych duszpasterzy, ale też każdy wierny w parafii jest ważny. Każdemu z nich Bóg dał inne dary, które mają […]

Wiele parafii w Polsce idzie drogą soborowej odnowy. W trzeciej części tej książki można znaleźć kontakt do nich. Patronuje temu Grupa Promotorów. Zbieramy się kilka razy w roku na wspólne narady, modlitwy i dzielenie się swymi doświadczeniami. Jest to kilkadziesiąt osób: kapłani, siostry zakonne i świeccy. Ta grupa prowadzi też sesje formacyjne dla chętnych i dla parafii na tematy tajemnicy Kościoła, modlitwy, Mszy Świętej, rad ewangelicznych, ewangelizacji, dialogu i nowego obrazu parafii. Z naszego doświadczenia wynika, że najważniejsza jest świadomość Kościoła i naszego w nim udziału, oraz przestawienie z nieszczęsnego indywidualizmu i chęci zarządzania wszystkim na duchowość wspólnego szukania, […]

Przypowieść o źdźble i belce jest pouczająca. Nie można pomylić spraw najważniejszych i drobnych. To odnosi się też do parafii. Duszpasterzom i tym, którzy uczestniczą w duszpasterstwie, a więc i przygotowanym świeckim, potrzebne jest rozeznanie na polu zadań parafialnych. Trzeba uwzględniać i ogarniać główne sektory życia parafii. Są to: a) duszpasterstwo rodzin, które nie mogą być pozostawione same sobie. Potrzebne są struktury, współpracownicy i duchowość rodzinna, która wyjdzie poza kręgi rodzinne i ogarnie swym ciepłem parafię, by nie była tylko urzędem i sumą wymagań, ale stawała się wspólnotą żywą, radosną i płodną, b) duszpasterstwo młodych, które przygotowuje nowe pokolenie do dojrzałości […]

W jednym Ciele Kościoła znajdują się różne komórki. Życie tego mistycznego organizmu wymaga ich współdziałania. Sobór Watykański II z mocą mówi o potrzebie współpracy duchownych i świeckich. Radykalnie ujmuje to Dekret o misyjnej działalności Kościoła: „Kościół nie jest naprawdę założony, nie żyje w pełni ani nie jest doskonałym znakiem Chrystusa wśród ludzi, jeżeli wraz z hierarchią nie istnieje i nie pracuje autentyczny laikat. Ewangelia bowiem nie może zapuścić głębokich korzeni w umysłach, w życiu i w pracy jakiegoś narodu bez czynnego udziału ludzi świeckich” (p. 21). Jeżeli tego wymaga się od Kościoła na terenach misyjnych, to tym bardziej na terenach […]

W życiu chrześcijańskim wszystko zaczyna się od nawrócenia, a jest ono przemianą naszego myślenia i odnową serca. I w sprawie parafii potrzebne jest nasze nawrócenie. Nowe myśli i nowe serce. Może się to jednak dokonać tylko na gruncie wiary, która ukazuje nam, że parafia jest cząstką Ludu Bożego i zaprasza wszystkich do zaangażowania się w nią, w jej misję zbawczą, ewangelizacyjną i pasterską. To nawrócenie potrzebne jest najpierw samemu duszpasterzowi. Chodzi o jego nową świadomość wyrosłą z eklezjologii Soboru Watykańskiego II i ze znajomości jego dokumentów (zwłaszcza Konstytucji Dogmatycznej o Kościele i Konstytucji Duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym). Źródłem […]

Kościół jest rodziną. Pierwsze dla rodziny jest zbudowanie domu, zatroszczenie się o miejsce, w którym wspólnota rodzinna będzie mogła żyć. Podziwiam i oddaję hołd wszystkim budowniczym kościołów. Czynią to nieraz z ogromnym poświęceniem. Ale przecież to nie wystarczy. Bóg nie mieszka jedynie w budowlach sakralnych. Jezus może mieć wyzłocone tabernakulum w świątyni, ale jeżeli nie ma wspólnoty wierzących, to skarży się dalej, jak w Ewangelii, że nie ma gdzie skłonić głowy. Bo On, Zmartwychwstały Pan, żyje we wspólnocie uczniów. Taka jest nasza wiara. Wystarczy przypomnieć sobie pierwsze wieki krwawych prześladowań. Nie mogły wtedy powstawać świątynie. Ale czy Jezusa […]