Kiedy dzielisz się ze wspólnotą swoimi przeżyciami: nie ukrywaj się za zasłoną takich słów jak „my”, „nas”, „ludzie”. Podziel się swoimi własnymi wrażeniami, przeżyciami czy poglądami na określony temat, nie zachęcaj do polemiki ani jej nie rozpoczynaj. Chrześcijańska wspólnota nie rozwija się dzięki kłótniom, nie pouczaj innych, jakbyś wygłaszał „kazania”. Będzie na to czas przy innej okazji, nie spiesz się. Należy cierpliwie wysłuchać każdego głosu, a to wymaga czasu.   Kiedy słuchasz innych: nie sądź ani nie upominaj innych. Ich przeżycia nie są ani dobre, ani złe. Raczej spróbuj wczuć się w ich położenie, nie chwal się ani nie przepytuj […]

Wytrwale zapraszajmy i zachęcajmy do odnowy i wspólnotowego nawrócenia wszystkich ludzi. Potrzebujemy uwierzyć w obecność i działanie Boga w ludziach i w ludzkiej historii, aby rozpoznawać znaki czasu, czyli ślady Jego obecności w naszej ludzkiej historii. Zadbajmy o uszanowanie pierwszeństwa ubogich. Pamiętajmy, żeby szanować i pielęgnować dziedzictwo parafii oraz dorobek pokoleń – niczego bezmyślnie nie wolno nam niszczyć ani lekceważyć. Dbajmy o to, żeby rozdzielać odpowiedzialności jak największej liczbie osób – dzielmy się więc zadaniami według zasady pomocniczości. Pilnujmy uważnie jedności, troszcząc się o to wytrwale i z cierpliwością. Zawsze starajmy się wypełniać program duszpasterski z nadzieją, że służymy Bożej […]

Trzeba chcieć jej! Trzeba ją zacząć! Trzeba kontynuować! Trzeba kontynuować! Trzeba nigdy nie kończyć, lecz stale kontynuować! Według Zbigniewa Nosowskiego   „Choć brzmi to żartobliwie, myślę o tym zupełnie poważnie. Znam przecież wiele parafii, gdzie żadnej odnowy nie rozpoczęto, ponieważ nikt jej nie chciał, a w szczególności ksiądz proboszcz. Najważniejsze i jednocześnie najtrudniejsze jest pierwsze przykazanie. Jeśli ktoś nie chce odnowy, to nie ma siły, aby go zmusić (nawet sam biskup tego nie dokona). Znam inne parafie, które chciały podjąć odnowę, ale nie wiedziały, jak zacząć. I znam też szereg następnych, które zaczęły, ale przestały. Bo odnowa parafii jest […]

Poziomy duszpasterstwa wspólnotowego (Uwzględniane w planowaniu i programowaniu duszpasterskim) Poziom 1: duszpasterstwo całości (wszystkich razem). Poziom 2: duszpasterstwo wspólnotowe: duszpasterstwo małych grup (sąsiedzkich), duszpasterstwo rodzin. Poziom 3: duszpasterstwo specjalistyczne (środowiska i ruchy). Poziom 4: posługi duszpasterskie: katecheza (szkolna, parafialna, sakramentalna…), liturgia, pomoc charytatywna. Poziom 5: struktury: struktura wypracowania i podejmowania decyzji, struktura opracowania programów i realizacji projektu: informacja, ekonomia i finanse, służby techniczne.

Wprowadzenie do tematyki spotkania i określenie celu Sytuacja: opisana w dynamice trudności i przeszkód. Prezentacja sytuacji (przypomnienie faktów, wydarzeń, sytuacji, doświadczeń, z którymi uczestnicy się stykali). Indywidualne opinie uczestników (bez polemiki). Podsumowanie i określenie problemu. Światło Słowa Bożego i Nauczania Kościoła. Odszukanie podpowiedzi w Piśmie Świętym, w jaki sposób zmierzyć się z zauważoną sytuacją problematyczną. Pytania pogłębiające przesłanie Kościoła. Indywidualne opinie uczestników, jak rozumieją wskazówki nauczania Kościoła (bez polemiki). Podsumowanie zakończone wspólną modlitwą (wezwania związane z omawianą sytuacją). Potrzebne nawrócenie i decyzje dla osobistego i wspólnotowego nawrócenia. Wprowadzenie zachęcające do dzielenia się osobistymi opiniami, jak w świetle Słowa […]

Wytrwale troszczyć się, by Eucharystia niedzielna stawała się centrum życia wspólnoty. Przygotować każdą liturgię tak, by spełniała swój cel uwielbienia Boga i jednoczenia ludzi. Rozdzielać wiernym wszystkie funkcje, które są dla świeckich, aby było to dzieło całego ludu (leiturgia). Zadbać o staranne odczytanie tekstów ze zrozumieniem, postarać się także o odpowiedni poziom liturgicznych śpiewów. Zadbać o przygotowane właściwych komentarzy liturgicznych. Opracować i wygłosić wezwania modlitwy wiernych, uwzględniające potrzeby Kościoła, świata, parafii i rodzin. Opracować dziękczynienie po Komunii świętej nawiązujące doczytań danego dnia. Niech wybrzmi ono po chwili ciszy. Przygotować słowo życia – krótki tekst dla celebransa streszczający to, […]

Jeden z biskupów latynoamerykańskich nazwał realizację projektu odnowy parafii duszpasterstwem nadziei. Rzeczywiście czegoś się po nim spodziewamy, on wnosi nową jakość w życie parafii. Prowadząc od dawna misje parafialne, widzę dokładnie, jak inny jest ich efekt w parafiach, w których od paru lat pracuje się nad odnową, gdzie ludzie co miesiąc spotykają się w grupach sąsiedzkich, gdzie działania duszpasterskie są dobrze zaplanowane, niż w parafiach, w których niewiele się robi w tej sprawie. W tych pierwszych misje są umocnieniem i pogłębieniem prowadzonego procesu budowy wspólnoty parafialnej. Są przez to przygotowane i mają potem kontynuację, a to decyduje o ich […]

Prowadząc parafię ku odnowie, trzeba sobie jasno zdawać sprawę z trudności, które można na tej drodze spotkać. Ta świadomość potrzebna jest nie tylko po to, by umieć im sprostać, gdy przyjdą, ale także zobaczyć, że w każdej z tych trudności można odnaleźć możliwości, które się przed nami otwierają. Jest to chrześcijańskie i pozytywne od strony psychologicznej spojrzenie na przeszkody. One nie są po to, by nas załamać czy zawrócić z drogi. Jest w nich do wykorzystania szansa, byśmy pogłębili cały proces i znaleźli nowe siły; jest okazja nowego zmobilizowania, a nie narzekania i biadolenia. W końcu przeszkody i trudności są […]

„Chociaż wspólnota kościelna zawsze posiada wymiar powszechny, to jednak swój najbardziej bezpośredni i widzialny wyraz znajduje w życiu parafii. Parafia jest niejako ostatecznym umiejscowieniem Kościoła, a poniekąd samym Kościołem zamieszkującym pośród swych synów i córek. Wszyscy powinniśmy odkryć, poprzez wiarę, prawdziwe oblicze parafii, czyli samą »tajemnicę« Kościoła, który właśnie w niej istnieje i działa. Ona nie jest po prostu strukturą, terytorium, budynkiem, ale raczej »rodziną Bożą jako braci ożywionych duchem jedności«, »domem rodzinnym, braterskim i gościnnym«, »wspólnotą wiernych«. Parafia jest wspólnotą eucharystyczną, czyli wspólnotą zdolną do sprawowania Eucharystii będącej żywym źródłem jej wzrostu i sakramentalnym węzłem doskonałej komunii z całym Kościołem. Ta zdolność […]

„Ponieważ, biskup w swoim Kościele nie może osobiście zawsze i wszędzie przewodniczyć całej owczarni, dlatego powinien koniecznie utworzyć grupy wiernych. Najważniejsze z nich to parafie lokalnie zorganizowane pod przewodnictwem duszpasterza zastępującego biskupa. One bowiem w pewien sposób przedstawiają widzialny Kościół ustanowiony na całej ziemi. Dlatego w umysłach i praktyce wiernych oraz duchowieństwa należy pogłębiać życie liturgiczne parafii i jego związek z biskupem; należy również do rozkwitu doprowadzić poczucie wspólnoty parafialnej, zwłaszcza w zbiorowym odprawianiu Mszy Świętych”. Konstytucja o liturgii świętej Sacrosanctum Concilium, 42   „Świeccy winni nabierać coraz głębszego przekonania o tym, jak bardzo istotne jest apostolskie zaangażowanie na […]