Każde powołanie jest od Boga. Jest darem Ducha Świętego dla Kościoła. Tak trzeba też odczytywać wezwanie do Grupy Promotorów (GP). Powołanie ściśle wiąże się z misją i do niej prowadzi. Niniejsza książka powstała z doświadczenia Polskiej Grupy Promotorów, która od ponad 30 lat realizuje projekty odnowy i ewangelizacji parafii w różnych diecezjach polskich, korzystając przy tym z doświadczenia z realizacji takich projektów również w innych krajach i na innych kontynentach, gdzie promowano go już od lat 90-tych. Na zakończenie chcemy się krótko przedstawić jako środowisko, w którym zrodziła się propozycja „parafialnej ewangelizacji”, a właśnie niej została poświęcona niniejsza publikacja. Do prezentacji […]

Już podczas drugiej wojny światowej (1939–45), a zwłaszcza po jej zakończeniu, ojciec Riccardo Lombardi (włoski jezuita) zapoczątkował specjalny rodzaj apostolstwa. Polega on na wzywaniu ludzi do pojednania i do głoszenia Jezusa Chrystusa jako jedynego Zbawiciela. Zrodziła się z tego myśl szczególnego powołania do odbudowy świata w Chrystusie. Idea ta została przychylnie przyjęta przez wielu ludzi kierujących losami narodów (Per un mondo nuovo (O nowy świat), 1951). Ta szczególna okoliczność, wraz z innymi działaniami Ducha Świętego, zaowocowała powstaniem zbiorowego przekonania o konieczności globalnej odnowy oraz pragnieniem czynnego włączenia się w taką odnowę. Papież Pius XII, który obserwował z bliska działalność ojca […]

Rozwijanie Ruchu dla Lepszego Świata. Przez słowo świat rozumie się tę rzeczywistość, którą Sobór opisuje następująco: „Ma więc Sobór przed oczyma: świat ludzi, czyli całą rodzinę ludzką wraz ze wszystkim, wśród czego ona żyje; świat, będący widownią historii rodzaju ludzkiego, naznaczony pomnikami jego wysiłków, klęsk i zwycięstw; świat, będący widownią historii rodzaju ludzkiego, naznaczony pomnikami jego wysiłków, klęsk i zwycięstw; świat, który – jak wierzą chrześcijanie – z miłości do Stwórcy powołany do bytu i zachowywany, popadł wprawdzie w niewolę grzechu, lecz został wyzwolony przez Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, po złamaniu potęgi Złego, by wedle zamysłu Bożego doznał przemiany i doszedł […]

Podstawowym elementem, który określa tożsamość GP, warunkując wszystko inne, jest: promowanie całościowego nawracania się do Królestwa Bożego i do jego wymagań: w dziedzinie osobistego sumienia jednostek i zbiorowości, w relacjach między osobami, grupami i narodami, w strukturach współżycia między ludźmi, działanie, aby wszyscy – osoby, grupy i instytucje – czuły się wciąż coraz bardziej zintegrowani z szerszą rzeczywistością, równocześnie podporządkowując się dobru powszechnemu Kościoła i świata, przyczynianie się do tworzenia coraz głębszej i powszechnej jedności między wspólnotą kościelną i ludzką w różnych dziedzinach i na wszystkich poziomach życia, powodowanie, aby cały Kościół jako taki żył w stanie nieustannej odnowy i […]

Są nimi: profetyzm, uniwersalność, jedność, prowizoryczność.   Profetyzm GP jako podmiot wspólnotowy podejmuje jako swoje zadanie służbę, która od początku wyróżnia Ruch – jest nim prorocze odczytywanie znaków czasu. Jeśli chodzi o treść przesłania, ten profetyzm wyraża się: przez pomaganie w uświadamianiu sobie historyczności danej sytuacji oraz obecności w niej aktualnych znaków Bożego działania (znaki czasów), przez wzywanie do nawrócenia osób i przez zmianę wszystkiego, co się sprzeciwia pełniejszej manifestacji Bożej obecności, oraz przez promowanie solidarnego zaangażowania się zgodnego z Bożym planem co do historii. Wymaga to podjęcia się pewnych działań: zwrócenia uwagi na takie nowe wydarzenia, które pochodzą […]

Każda grupa, która pragnie pozostać chrześcijańska, winna żyć tym, co jest wspólne wszystkim chrześcijanom, czyli ewangelicznym życiem, wychodząc jednak od własnych wstępnych założeń. Te własne cechy charakterystyczne grupy nadają jednocześnie coś w rodzaju własnej fizjonomii członków GP, a także tworzą podstawę tworzenia jedności życia każdej osoby i razem całej grupy. Istota duchowości Istotę duchowości możemy w sposób syntetyczny sprowadzić do Tajemnicy Kościoła, wyrażając ją słowami „żyć Kościołem” (vivere Chiesa). Chodzi więc o to, aby żyć Kościołem: jako tajemnica jedności (komunii), czyli wspólnoty z Bogiem w wierze, jedności z ludźmi w Bogu, jako powszechne braterstwo, które jedynie w Bogu znajduje […]

Od początku istnienia GP dominuje w niej troska, aby dążyć do określonych celów, które wyznaczają kierunek działania, nawet wtedy, gdy jest się świadomym, że całkowicie nigdy ich nie będzie można osiągnąć. Cele te są następujące: tworzenie nieustannie odnawianego obrazu Kościoła i społeczeństwa, ciągłe przerabianie według znaków czasu treści i metod działania, uwzględniając przy tym, jakiemu rodzajowi nawrócenia tu i teraz powinno się służyć, odnajdywanie punktów newralgicznych, czyli takich osób i grup, względem których można podjąć działania, które przyspieszą oczekiwaną zmianę (strategia), tworzenie nowych instrumentów, służących osiągnięciu oczekiwanej przemiany.

Powołanie i posłannictwo GP jest jednocześnie źródłem jedności i pluralizmu. Jedność i pluralizm przenikają się nawzajem powodowane wymaganiem wierności. Wierność Bożemu darowi, który zrodził w Kościele tę szczególną służbę prowadzącą do nawrócenia, powoduje, że sami czujemy się jego dłużnikami. Wierność życiu i świętości Kościoła, z której zrodził się między innymi ten Ruch, powoduje, że choć jest on zatwierdzony przez władzę hierarchiczną, to sam nie przynależy do hierarchicznej struktury Kościoła.