Nasze marzenia o parafii. W jakiej pragnęlibyśmy żyć? Jaką zbudować? A jakiej parafii pragnie Bóg? Różne historyczne modele wspólnoty parafialnej. Pierwsze wspólnoty Indywidualizm i formalizm jako „rak” wspólnoty. Model piramidalny. Wizja Kościoła i parafii według Soboru Watykańskiego II. Parafia na nasze czasy uwzględniająca dzisiejsze prądy duchowe i społeczne. Choroby duchowe współczesnych parafii, ich kryzysy i zagrożenia. Czy jest na to jakieś lekarstwo? Słabe i mocne punkty naszej parafii. Co ją rozbija jako wspólnotę, a co buduje? Wspólnota stabilna, która dba przede wszystkim o to, żeby było jak dotychczas, czy też twórcza i ewangelizująca parafia, która szuka pogubionych? Lud wędrujący […]

Działamy w duchu Soboru Watykańskiego II, który dał zielone światło dla laikatu i mobilizuje duchownych. Zwłaszcza woparciu o soborową wizję Kościoła [a szczególnie wg KK, KDK]. Angażujemy się w duchu wiary i modlitwy, wiedząc, że to jest sprawa Boża. Pracujemy w duchu wspólnotowym (duchowość komunii). Razem z innymi. Szukając współpracowników (świeccy, zakony, katecheci, ruchy, wspólnoty religijne i świeckie). Ogarniamy troską wszystkich, zaczynając od najuboższych i tych, którzy są Odpowiedzialność za to rozszerzamy na wszystkich ochrzczonych, którzy są systematycznie zapraszani do braterskiej wspólnoty. Wykorzystujemy i rozwijamy wszystkie dary Ducha Świętego (charyzmaty), które tworzą dynamizm i bogactwo wspólnot kościelnych. Współpracujemy w duchu […]

Uwrażliwienie na sprawy parafii. Zobaczenie jej sytuacji, jaka jest w rzeczywistości (– Co jest?). Uświadomienie ideału Kościoła jako wspólnoty umotywowane nauczaniem Kościoła, Soboru, doświadczeniem duchowego czytania znaków czasu (– Co powinno być?). Pogłębienie spojrzenia na sytuację duszpasterską przez analizę sytuacji problematycznych objawiających się na różnych poziomach duszpasterstwa parafialnego w celu odszukania przyczyn aktualnej sytuacji, a przede wszystkim zdiagnozowania, czyli rozeznania problemu kluczowego (podstawowego) wspólnoty parafialnej, z którym należy się zmierzyć w podejmowanych inicjatywach duszpasterskich (– Co najbardziej przeszkadza w budowaniu wspólnoty wiary?). Planowanie duszpasterskie, czyli wspólne szukanie sposobów wyjścia z dostrzeżonej sytuacji kryzysowej przez stopniowe i wytrwałe przezwyciężanie rozpoznanego problemu podstawowego wspólnoty […]

Kiedy dzielisz się ze wspólnotą swoimi przeżyciami: nie ukrywaj się za zasłoną takich słów jak „my”, „nas”, „ludzie”. Podziel się swoimi własnymi wrażeniami, przeżyciami czy poglądami na określony temat, nie zachęcaj do polemiki ani jej nie rozpoczynaj. Chrześcijańska wspólnota nie rozwija się dzięki kłótniom, nie pouczaj innych, jakbyś wygłaszał „kazania”. Będzie na to czas przy innej okazji, nie spiesz się. Należy cierpliwie wysłuchać każdego głosu, a to wymaga czasu.   Kiedy słuchasz innych: nie sądź ani nie upominaj innych. Ich przeżycia nie są ani dobre, ani złe. Raczej spróbuj wczuć się w ich położenie, nie chwal się ani nie przepytuj […]

Wytrwale zapraszajmy i zachęcajmy do odnowy i wspólnotowego nawrócenia wszystkich ludzi. Potrzebujemy uwierzyć w obecność i działanie Boga w ludziach i w ludzkiej historii, aby rozpoznawać znaki czasu, czyli ślady Jego obecności w naszej ludzkiej historii. Zadbajmy o uszanowanie pierwszeństwa ubogich. Pamiętajmy, żeby szanować i pielęgnować dziedzictwo parafii oraz dorobek pokoleń – niczego bezmyślnie nie wolno nam niszczyć ani lekceważyć. Dbajmy o to, żeby rozdzielać odpowiedzialności jak największej liczbie osób – dzielmy się więc zadaniami według zasady pomocniczości. Pilnujmy uważnie jedności, troszcząc się o to wytrwale i z cierpliwością. Zawsze starajmy się wypełniać program duszpasterski z nadzieją, że służymy Bożej […]

Trzeba chcieć jej! Trzeba ją zacząć! Trzeba kontynuować! Trzeba kontynuować! Trzeba nigdy nie kończyć, lecz stale kontynuować! Według Zbigniewa Nosowskiego   „Choć brzmi to żartobliwie, myślę o tym zupełnie poważnie. Znam przecież wiele parafii, gdzie żadnej odnowy nie rozpoczęto, ponieważ nikt jej nie chciał, a w szczególności ksiądz proboszcz. Najważniejsze i jednocześnie najtrudniejsze jest pierwsze przykazanie. Jeśli ktoś nie chce odnowy, to nie ma siły, aby go zmusić (nawet sam biskup tego nie dokona). Znam inne parafie, które chciały podjąć odnowę, ale nie wiedziały, jak zacząć. I znam też szereg następnych, które zaczęły, ale przestały. Bo odnowa parafii jest […]

Poziomy duszpasterstwa wspólnotowego (Uwzględniane w planowaniu i programowaniu duszpasterskim) Poziom 1: duszpasterstwo całości (wszystkich razem). Poziom 2: duszpasterstwo wspólnotowe: duszpasterstwo małych grup (sąsiedzkich), duszpasterstwo rodzin. Poziom 3: duszpasterstwo specjalistyczne (środowiska i ruchy). Poziom 4: posługi duszpasterskie: katecheza (szkolna, parafialna, sakramentalna…), liturgia, pomoc charytatywna. Poziom 5: struktury: struktura wypracowania i podejmowania decyzji, struktura opracowania programów i realizacji projektu: informacja, ekonomia i finanse, służby techniczne.

Wprowadzenie do tematyki spotkania i określenie celu Sytuacja: opisana w dynamice trudności i przeszkód. Prezentacja sytuacji (przypomnienie faktów, wydarzeń, sytuacji, doświadczeń, z którymi uczestnicy się stykali). Indywidualne opinie uczestników (bez polemiki). Podsumowanie i określenie problemu. Światło Słowa Bożego i Nauczania Kościoła. Odszukanie podpowiedzi w Piśmie Świętym, w jaki sposób zmierzyć się z zauważoną sytuacją problematyczną. Pytania pogłębiające przesłanie Kościoła. Indywidualne opinie uczestników, jak rozumieją wskazówki nauczania Kościoła (bez polemiki). Podsumowanie zakończone wspólną modlitwą (wezwania związane z omawianą sytuacją). Potrzebne nawrócenie i decyzje dla osobistego i wspólnotowego nawrócenia. Wprowadzenie zachęcające do dzielenia się osobistymi opiniami, jak w świetle Słowa […]

Wytrwale troszczyć się, by Eucharystia niedzielna stawała się centrum życia wspólnoty. Przygotować każdą liturgię tak, by spełniała swój cel uwielbienia Boga i jednoczenia ludzi. Rozdzielać wiernym wszystkie funkcje, które są dla świeckich, aby było to dzieło całego ludu (leiturgia). Zadbać o staranne odczytanie tekstów ze zrozumieniem, postarać się także o odpowiedni poziom liturgicznych śpiewów. Zadbać o przygotowane właściwych komentarzy liturgicznych. Opracować i wygłosić wezwania modlitwy wiernych, uwzględniające potrzeby Kościoła, świata, parafii i rodzin. Opracować dziękczynienie po Komunii świętej nawiązujące doczytań danego dnia. Niech wybrzmi ono po chwili ciszy. Przygotować słowo życia – krótki tekst dla celebransa streszczający to, […]