Odnowa parafii to nie sprawa jakiejś nowej techniki duszpasterskiej czy cudownego sposobu, który w mgnieniu oka zadziała. To długofalowa i trudna sprawa. Chodzi bowiem o zmianę mentalności zarówno duszpasterzy, jak i parafian. Mentalność zaś, sposób myślenia, nie zmienia się z dnia na dzień. Można powiedzieć, że chodzi tu o prawdziwe nawrócenie do wspólnotowego przeżywania Kościoła. Dla niektórych będzie to iście „kopernikański” przewrót. Wyjście z wydeptanych ścieżek i dróg. Szukanie nowych sposobów bycia i działania. Ale to jest ten szlak, na który nas prowadzi Duch Święty. On jest źródłem życia, największym dynamizmem. On odnawia oblicze ziemi i ludzkie serca. […]

Z budową autentycznej wspólnoty ludzkiej i chrześcijańskiej jest tak jak z budową domu. U jej podłoża znajduje się podjęta decyzja. Trzeba jasno zdać sobie sprawę z tej potrzeby. Poczuć niewystarczalność dotychczasowych pomieszczeń, zamarzyć sobie nowy dom. Zobaczyć, czy nas na to stać. Gdy owocem tej refleksji będzie stwierdzenie „budujemy nowy dom”, wówczas, aby to się stało możliwe, potrzebne są nowe plany. Muszą one być odpowiedzią na pytanie, jaki dom pragniemy budować i dla kogo. Trzeba przewidzieć potrzeby wszystkich mieszkańców, by mogli oni w nim swobodnie i pożytecznie żyć, by czuli się w nim dobrze. Nieraz posługujemy się planami […]

Przedstawiony tu projekt odnowy parafii nie chce: ograniczać działania Ducha Świętego ani kompetencji władzy kościelnej, narzucać z zewnątrz Kościołowi zachodniemu modelu wypracowanego w Ameryce Południowej i Afryce, narzucać czegokolwiek odgórnie, nie licząc się z naszymi tradycjami i mentalnością ludzi, chce je jednak ewangelizować, pretendować do miana jedynego rozwiązania. Projekt ten nie jest wypracowany przy biurku. Jest hipotezą duszpasterską zrodzoną ze słuchania Słowa Bożego, z lektury dokumentów Soboru i wskazań posoborowych, z odczytywania znaków czasu. Niech sam czytelnik – po głębokiej refleksji i skonfrontowaniu ze swoim doświadczeniem – oceni, w jakim stopniu ten projekt odpowiada dążeniom wszystkich ludzi i współczesnych […]

Odnowa parafii to cały długi i głęboki proces. Trzeba go prześledzić, by poznać drogę, którą trzeba będzie kroczyć. Warto mieć w pamięci doświadczenie drogi Izraela przez pustynię. To nie był lud zasiedziały. To byli ci, co poszli za Panem, który ich prowadził do Ziemi Obiecanej. Trzeba zacząć od dokładnego przyjrzenia się parafii takiej, jaką ona jest w obecnej sytuacji. Należy to zrobić nie z usposobieniem rachmistrza i buchaltera, ale w duchu kontemplacji. Zobaczyć zarówno pozytywy, jak i negatywy życia parafialnego. To, czym dysponujemy, źródła siły i zagrożenia. Tak jak człowiek, który chce zbadać stan swojego zdrowia, musi zrobić różne […]

Dotychczasowe struktury parafialne oczywiście są aktualne, choć nabierają nowego znaczenia. Proboszcz nie jest mniej potrzebny, ale jeszcze bardziej. Nie musi wyręczać nikogo, każdemu pozostawia zakres jego działania, a sam jest koordynatorem całości, duchem ożywczym. Nic dziwnego, że od niego tak wiele zależy, od jego zrozumienia Kościoła, od jego wiary. Ale on też potrzebuje prawdziwego nawrócenia. Jeśli kogoś interesuje temat, „jak nawrócić proboszcza”, to odsyłam do książki ks. J. Pałygi pod tym tytułem. Proboszczowie niech pomyślą, jak sami mają inwestować w ten proces. Potrzebna jest nadal Rada Parafialna zalecana przez Episkopat w każdej parafii. Jest ona pojmowana jako Rada Duszpasterska […]

Aby ten projekt odnowy parafii miał szansę realizacji, trzeba stworzyć mu optymalne warunki dla długoletniego procesu duchowego wrastania i odnowy. Zwykle zaczyna się od zapoznania się z tym projektem przez księdza proboszcza, innych duszpasterzy i osoby najbardziej zaangażowane w parafii. Może się to dokonać w różny sposób. Najczęściej duszpasterz kontaktuje się z Grupą Promotorów, na przykład przez sekretariat (kontakt na stronie internetowej Polskiej Grupy Promotorów, dalej PGP, albo przy okazji rozmowy z osobami z nią związanymi). Potem z kilkoma parafianami bierze udział w sesji o projekcie parafialnym albo taką sesję duszpasterską organizuje się na miejscu, w swojej parafii (sprawdź na […]

Proponowana przez nas odnowa parafii to ciągły i długotrwały proces. Musi mieć on charakter religijny, nadprzyrodzony. Jest to przecież wzrastanie w wierze, nadziei i miłości ludu Bożego. O tym nie można zapomnieć. I dlatego tak ważna jest tu modlitwa, wrażliwość na działanie Ducha Świętego, oczyszczenie serc i uczciwa praktyka życia chrześcijańskiego, aby utwierdzić się w dobru. Oprócz postawy braterskiego otwarcia na innych i przebaczenia, która szczególnie się liczy na pierwszym etapie, potrzebne będzie wsłuchiwanie się w to, co mówi Bóg, a także umiłowanie słowa Bożego, dzielenie się wiarą i wierność Chrystusowi – wszystko to stopniowo będzie odkrywane w ramach dialogu we […]

Jeśli program odnowy parafii jest formą wytrwałej troski o nową świadomość ludzi, to warto się przyjrzeć temu, co tę świadomość kształtuje i odnawia. Na pierwszym miejscu trzeba wymienić wydarzenia zaplanowane i wspólnie przygotowane. Odbywają się one w miarę regularnie, dlatego nazywamy je „wydarzeniami miesięcznymi”, choć nie zawsze odbywają się co miesiąc, bo czasem rzadziej. Trzeba je odpowiednio dobierać tak, żeby wspólnie z innymi inicjatywami duszpasterskimi stopniowo i realnie przemieniały mentalność. Nie muszą to być wydarzenia typowo religijne, ale także okoliczności zwyczajowe, które są już znane i akceptowane. Bo wtedy stają się dobrą okazją do ewangelizacji. Nie chodzi więc nam o wymyślanie […]

Do budowy wspólnoty parafialnej potrzebna jest dobra sieć informacji. Trzeba bowiem, by ludzie nie tylko wiedzieli, co się w parafii dzieje, ale też byli przez nią formowani. Te dwie funkcje: informacyjną i formacyjną spełnia list, który parafia wydaje, adresując go do wszystkich parafian. To z niego będzie się można dowiedzieć o przewidzianych na najbliższy czas wydarzeniach. On też jest taką małą kroplą drążącą skałę ludzkiej świadomości. Chodzi tu tylko o jedną kartę formatu A4 złożoną na pół. W ten sposób powstaje najprostsze pisemko, które ma cztery strony. Jego zawartość można przeczytać w trzy minuty. Takie właśnie krótkie i proste teksty mają […]

Mając w świadomości drogę, którą trzeba przejść, aby przekształcić zastaną rzeczywistość i poprowadzić wspólnotę parafialną w stronę jej ideału, należy najpierw określić kroki potrzebne, by dojść do celu. Służy temu odpowiednie przeżycie programowania duszpasterskiego dla konkretnej wspólnoty parafialnej. Polega ono na jasnym określeniu: co chcemy uzyskać, to znaczy jaki cel pragniemy osiągnąć w danym okresie, motywacji, a więc wskazaniu, dlaczego chcemy to osiągnąć – chodzi więc o uzasadnienie tego celu przez wyraźne wskazanie problematycznej sytuacji, która stoi na przeszkodzie budowania wspólnotowych relacji w parafii, a także o odkrycie duchowej motywacji w dążeniu do tego celu (z odniesieniem do konkretnego […]