Proponowana przez nas odnowa parafii to ciągły i długotrwały proces. Musi mieć on charakter religijny, nadprzyrodzony. Jest to przecież wzrastanie w wierze, nadziei i miłości ludu Bożego. O tym nie można zapomnieć. I dlatego tak ważna jest tu modlitwa, wrażliwość na działanie Ducha Świętego, oczyszczenie serc i uczciwa praktyka życia chrześcijańskiego, aby utwierdzić się w dobru.

Oprócz postawy braterskiego otwarcia na innych i przebaczenia, która szczególnie się liczy na pierwszym etapie, potrzebne będzie wsłuchiwanie się w to, co mówi Bóg, a także umiłowanie słowa Bożego, dzielenie się wiarą i wierność Chrystusowi – wszystko to stopniowo będzie odkrywane w ramach dialogu we wspólnocie. To doświadczenie powinno wręcz znamionować drugi etap odnowy. W końcu przychodzi czas (choć powinno to być obecne w jakiejś formie na każdym etapie odnowy), żeby położyć nacisk na korzystanie z sakramentalnych źródeł wiary. Nie tylko świadomie i pobożnie, ale – co tu jest ważne – również wspólnotowo. Bo wszystkie sakramenty Lud Boży odkrywa w ich funkcji wspólnototwórczej. Właśnie temu szczególnemu znaczeniu sakramentów dla wspólnoty dedykowany jest etap trzeci.

Trzeba też zwrócić uwagę na szczególne wydarzenia całego procesu odnowy, które kończą każdy etap. To one wyznaczają całą katechumenalną drogę ludu Bożego. Ktoś słusznie nazwał ten projekt katechumenatem dla całej parafii. To oczywiście zmienia sposób patrzenia. Liczy się już nie jedna lub kilka grup, ale całość. Trzeba wprawdzie iść w wolniejszym tempie i patrzeć na możliwości słabszych. I wreszcie ważne jest to, że tutaj lud Boży nie formuje się w jakimś laboratorium albo podczas specjalistycznego szkolenia, ale ma możliwość dojrzewania w drodze, w trakcie podejmowania różnych zadań, do których stopniowo dorasta.

I tak pierwszy etap prowadzi do Tygodnia Braterstwa, który jest zawiązaniem grup i pierwszym doświadczeniem tego, jak dobrze i miło przebywać razem z braćmi i siostrami. Ludzie często nie znają już tego przeżycia. Nierzadko są straszliwie samotni nawet w rodzinach. Tutaj, po dłuższym duchowym przygotowaniu i uwrażliwianiu na braterstwo – bo właśnie na te wartości nastawione jest wtedy całe duszpasterstwo parafialne, wspólnie decydujemy się na to, by żyć razem jak pierwsi chrześcijanie.

Na tym etapie lud Boży ma przeżyć swoją Paschę – Przejście (bo to jest istotne w jego drodze) jako:

• przejście od izolacji do poczucia więzi,
• przejście od waśni i sporów do pojednania,
• przejście od troski tylko o to, co moje, do dbania o to, co nasze,
• przejście od zazdrości i krytyki do współpracy i współdziałania,
• przejście od bezradności i kręcenia się w kółko do zdecydowanego podjęcia drogi prowadzącej do lepszego jutra,
• przejście od improwizacji i częstej dezorganizacji w stronę działań wspólnie zaplanowanych,
• przejście od troski tylko o samego siebie w stronę ufności, że Pan Bóg prowadzi wszystkich,
• przejście od samotności w tłumie do szukania braci i sióstr wewspó

Ważnym momentem przygotowania do Tygodnia Braterstwa jest list księdza biskupa do parafian – odczytywany w parafii i dostępny w gazetce parafialnej – który jest zachętą do wspólnego działania i budowania wspólnoty wspólnot. Podejmuje się starania, aby utworzyć małe grupy sąsiedzkie, którym trzeba też zapewnić odpowiednie materiały. Po kilku spotkaniach w domach organizowane jest wspólne zgromadzenie w kościele, w którym uczestnicy grup dają świadectwo, co tam przeżyli. Byłem niejednokrotnie w takim momencie w parafii i zawsze miałem wrażenie przejścia Ducha Świętego, Ożywiciela. To On sprawia, że oto coś drgnęło, aby ożywić więzi między ludźmi, jakby jakieś lody stopniały. Zapachniało Bożą wiosną. To piękne przeżycie, ale na tym nie można poprzestać. Trzeba nadal wytrwale zmierzać ku wiośnie, a nie tylko cieszyć się z pierwszych jaskółek.

Po wydarzeniu Tygodnia Braterstwa przechodzi się do drugiego etapu, którego celem będzie prowadzenie do pogłębionej wiary, z której rodzi się zatroskanie o innych: nie tylko o pojedyncze osoby, ale o wszystkich parafian, a zwłaszcza uczestników małych grup. Ani Chrystus, ani wiara nie są dla nas samych. To wszystko, czym napełniamy serce, co mamy nieść do innych, bo inaczej to w nas zmarnieje. Jest to więc przejście ludu Bożego przez ucho igielne wiary „sprywatyzowanej” na szerokie gościńce wiary dzielonej z innymi. To wiara prowadząca do wspólnoty z innymi. Przejście od indywidualizmu do uniwersalizmu, czyli do prawdziwej katolickości. Od bezmyślnego oglądania wiadomości w telewizji i Internecie do słuchania tego, co mówi Bóg także przez wydarzenia, które się dzieją, od pobieżnego czytania miałkiej lub nierzadko wulgarnej gazety do odczytywania wydarzeń, które dzieją się wokół jako ewangeliczne znaki czasu, od nieznajomości Pisma Świętego i Chrystusa do systematycznej lektury Słowa Bożego. Od ignorancji religijnej do coraz większej wiedzy o sprawach Bożych, od teorii do praktyki życiowej, od niekonsekwencji do autentyzmu wyznawanej i praktykowanej wiary. Od indywidualnej modlitwy do świadectwa we wspólnocie, od naśladowania wzorów tego świata do naśladowania Chrystusa jako nowego stylu życia, od ślepoty na Niego do odkrywania Go w najbiedniejszych i cierpiących.

Ten etap kończy się tak zwanym wydarzeniem synodalnym, które jest nie tylko świętem wspólnie wyznawanej wiary, ale i przyjęciem jej zobowiązań. To właśnie wiara każe nam trwać we wspólnocie i razem postępować naprzód.

Wiara jednak domaga się pogłębienia. Stąd potrzebny jest etap trzeci, czyli czas systematycznej katechezy. Nie myślimy tu tylko o dzieciach i młodzieży. Katecheza musi być uczciwie prowadzona cały czas przez wszystkie etapy życia. Chodzi głównie o katechumenalną katechezę dorosłych, która przede wszystkim otworzy ich oczy na sakramentalne dzieła łaski, i pozwoli z nich owocnie korzystać. To jest etap odkrywania wartości sakramentów w Kościele. Bo myśmy je już jakoś odkryli, ale przez indywidualistyczne pojmowanie okaleczyliśmy też ich wartość. Więc bez ewangelizacji i wprowadzenia w ich tajemnice nie potrafimy przeżywać całej ich sakramentalnej głębi. Bez sakramentalnej katechizacji dorosłych grozi nam to, że będą one tylko pustymi znakami, zewnętrznymi obrzędami, czymś bliskim magii i rytom zabobonnym. Tutaj potrzebna jest nam zasadnicza przemiana, prawdziwa Pascha, czyli:

• przejście od pojmowania Chrztu jako zwyczajowej ceremonii do Chrztu, który zanurza w Chrystusa i pozwala w Nim żyć,
• przejście od martwych i odizolowanych czynów do ożywienia nimi w Duchu Świętym całego życia religijnego,
• przejście od traktowania Kościoła jako instytucji usługowej w stronę Kościoła, który potrzebuje zaangażowania wszystkich nas w swoją misję, bo cały nasz Kościół jest misyjny,
• przejście od wspólnoty działającej, która jest jakby tylko sama dla siebie do wspólnoty apostolskiej, która dojrzewa do podejmowania troski o innych,
• przejście od jałowości życia chrześcijańskiego zredukowanego do zwyczajowego minimum praktyk do przeżywania ich wielkiego bogactwa poprzez odkrywanie tam wartości charyzmatów,
• przejście od formacji jako zwykłego uczenia się zasad wiary do podejmowania konkretnych działań i życia rozumianego jako świadectwa wiary,
• przejście od działań w rozproszeniu (diaspora) i w pojedynkę do gromadzenia się w Duchu Świętym przez systematyczne okazje do doświadczania komunii i jedności z wszystkimi wierzącymi oraz z ludźmi dobrej woli,
• przejście od byle jakiego i nieangażującego przeżywania Eucharystii do radosnego odkrywania w niej źródła miłości i jedności całej wspólnoty kościelnej.

To właśnie będzie szczególnie widoczne w ramach wydarzenia kończącego trzeci etap. Jest nim, jak już wiemy, Parafialny Kongres Eucharystyczny. To właśnie przez Eucharystię wspólnota odnajdzie swoją tożsamość. A tożsamość ta jest ciągłym odnajdywaniem żyjącego w niej Zmartwychwstałego Chrystusa. To On jest źródłem i szczytem życia wspólnoty. Eucharystia uczy, aby wszystko ku Niemu kierować i budować Jego Mistyczne Ciało, którym jest Kościół. To zadanie trwa ciągle. A gdy już zbliżymy się do końca tego etapu, to widząc wciąż wiele braków i ludzkich błędów w realizacji, które popełniliśmy, postaramy się nadal wzrastać i być może zdecydujemy, że cały ten proces należy zacząć od nowa. Zwłaszcza z tego powodu, że po tylu latach drogi dołączyło do nas już nowe pokolenie, są tu już nowi ludzie, więc Bóg stawia nam też wciąż nowe wyzwania i posyła do nowych zadań. Zatem trzeba nam wytrwale iść za Nim – Ojcem przyszłego wieku, który czeka na nas w swoim wiecznym Królestwie.

To właśnie Królestwo jest ostatecznym celem Bożym i naszym marzeniem o wspólnocie Boga z ludźmi. To nasza nowa ziemia i nowe niebo. To czas przedłużony w wieczność. Owoc łaski i naszej zapobiegliwości, podejmowanej pracy, cierpienia i ofiary. Kościół ze wszystkimi swoimi wspólnotami to tylko Jego znak, który prowadzi nas do Niego. Bo ostatecznie tylko Królestwo Boże się liczy. To Królestwo dobra i prawdy, miłości i życia, sprawiedliwości i pokoju. Trzeba, aby wszystkie nasze drogi tam prowadziły.