Są nimi: profetyzm, uniwersalność, jedność, prowizoryczność.

 

Profetyzm

GP jako podmiot wspólnotowy podejmuje jako swoje zadanie służbę, która od początku wyróżnia Ruch – jest nim prorocze odczytywanie znaków czasu.

Jeśli chodzi o treść przesłania, ten profetyzm wyraża się: przez pomaganie w uświadamianiu sobie historyczności danej sytuacji oraz obecności w niej aktualnych znaków Bożego działania (znaki czasów), przez wzywanie do nawrócenia osób i przez zmianę wszystkiego, co się sprzeciwia pełniejszej manifestacji Bożej obecności, oraz przez promowanie solidarnego zaangażowania się zgodnego z Bożym planem co do historii.

Wymaga to podjęcia się pewnych działań: zwrócenia uwagi na takie nowe wydarzenia, które pochodzą lub mogą pochodzić od Ducha Świętego, rozeznanie tych nowych sytuacji oraz służenie temu, co może przyczynić się do przybliżenia Królestwa Bożego; a także promowanie i ożywianie „typicznych” doświadczeń, które są zarówno przykładem do naśladowania, jak i zaczynem promieniującym wokoło.

Dla życia GP to wszystko oznacza:

• poświęcenie ważnego czasu na modlitwę i studium tematów z historii oraz z aktualnej myśli i życia Kościoła,
• odnajdywanie wartościowych pierwiastków dobra i form nawrócenia, które należy promować w każdej sytuacji,
• stosowanie profetycznej oceny samych siebie, dopuszczając do wyrażania opinii na ten temat przez inne osoby i grupy,
• służenie profetyzmowi autentycznością życia, mając świadomość, że właśnie tutaj tkwi jego największa siła,
• rozeznanie profetyzmu własnych członków i solidarnie wspieranie go,
• respektowanie godności osób i grup w służbie apostolatu.

Właściwe dla prawdziwego profetyzmu jest doświadczenie braku proporcji pomiędzy zadaniami do zrealizowania a ograniczeniami, z którymi zostają one przyjęte, oraz owocami, jakimi je Bóg potwierdza. Często też sprawdzian autentyczności profetyzmu znajduje się w oporze, jaki stawiają te osoby, grupy i instytucje, które zainstalowały się na własnych pozycjach i nie zamierzają ich zmieniać. Takim sprawdzianem jest również siła przesłania, która jest zdolna wprowadzać osoby i wspólnoty w stan kryzysu, prowadząc je przez to do zmiany i stopniowej odnowy.

Aby lepiej zdefiniować profetyzm GP, koniecznie należy złączyć z tym pierwszym elementem „konstytutywnym” pozostałe cechy charakterystyczne również typowe dla tej służby.

 

Uniwersalizm

Od początku GP charakteryzuje uniwersalizm. Uniwersalizm ten – w tym, co odnosi się do przesłania – wyraża to, co służy szczególnej formie nawrócenia.

To nawrócenie z jednej strony jest warunkowane przez aktualne okoliczności i konkretną sytuację odbiorców, a z drugiej strony odnosi się do jakiejś wizji ogólnej, do sytuacji historycznej oraz do ogólnoludzkich i ewangelicznych wartości.

Innymi słowy to nawrócenie zakłada:

• otwarcie na wszystkie uniwersalne horyzonty połączone z przezwyciężeniem każdej formy partykularyzmu i częściowych rozwiązań,
• podporządkowanie wszystkiego i wszystkich służbie powszechnemu dobru Kościoła i świata, jako najważniejszego kryterium każdego wyboru osób i grup,
• zaangażowanie wszystkich sił, energii i działań w celu polepszenia globalnych sytuacji.

Jeśli chodzi o działanie, to GP nie ogranicza się tylko do jednego sektora czy szczególnej dziedziny, ale stara się „poruszyć” na różnych poziomach całość wspólnoty chrześcijańskiej i ludzkiej.

Jeśli chodzi od życie, to GP wyraża swój uniwersalizm przez:

• różnorodność powołań osób wchodzących w jej skład: to mężczyźni i kobiety, to księża, osoby zakonne i świeccy, to członkowie zaangażowaniu w pełnym etacie, jak i osoby poświęcające tylko część swojego czasu dla GP,
• równość praw wszystkich członków GP,
• różnorodność kulturową członków GP i zespołów narodowych,
• międzynarodowy skład jedynej grupy promotorów,
• taki styl życia, który przyjmuje istniejące, uzasadnione różnice oraz pluralizm jako źródło wewnętrznego ubogacenia.

Z takim uniwersalizmem łączy się pewne ograniczenie wewnętrzne, którym jest brak wyspecjalizowania w określonych dziedzinach. Ale z drugiej strony pomaga to GP odnajdywać się w swojej globalnej wizji, aby w jej świetle podejmować problemy bardziej szczegółowe. Ta globalna wizja umożliwia GP wniknięcie w całość procesów ludzkich oraz stosowne włączenie w tę całość różnych specjalizacji.

W sumie jest to pewien rodzaj ubóstwa właściwy dla postawy służebnej, ale jego możliwe negatywne konsekwencje mogą być przezwyciężane przez systematyczne konsultowanie się z ekspertami, przez dialogowanie z innymi osobami i grupami oraz przez tworzenie doświadczeń typicznych.

 

Jedność

Od początku istnienia GP charakteryzuje się cechą jedności. Ta jedność jest obecna w przesłaniu: jako forma wyjawiania tego wszystkiego, co dzieli, i głoszenia tego, co sprzyja jedności i do niej prowadzi – i nie chodzi tutaj o jakąkolwiek jedność, ale o taką, która opiera się na prawdzie, sprawiedliwości i miłości. GP stara się nawracać ku jedności rozumianej jako streszczenie wszelkich wartości, jako synteza życia osób i grup, a także rezultat przeżywania tajemnicy paschalnej.

Do promowania jedności eschatologicznej, którą żyje GP, dochodzi się z czasem. Najpierw zaczyna się od cząstkowych osiągnięć, aby potem stale dążyć do coraz to lepszych form, które za horyzont uznają powszechne braterstwo oraz zjednoczenie w nim całego świata.

W swoim działaniu GP stara się służyć przezwyciężaniu wszelkich form podziału i dualizmu, promowaniu zgody, szacunku dla różnic, pojednania i wspólnoty dóbr oraz wprowadzaniu pokoju, który jest owocem sprawiedliwości. W tym celu GP służy konkretnym wspólnotom, starając się o jedność między nimi. Podobnie służy wspólnotom kościelnym, aby wszystkie razem mogły być znakiem, który Chrystus wskazał dla nawrócenia świata.

W życiu GP jedność wyraża się w następujący sposób:

• wszyscy jej członkowie dzielą jedno powołanie i posłannictwo, stopniowo utwierdzając się w takim przekonaniu,
• wszyscy razem żyją procesem tworzenia, podejmowania i wykonywania decyzji, gdy dotyczą one treści przesłania, wychowania, stosowanych metod, czynności do zrealizowania oraz programowania życia i działania,
• wszyscy uczestniczą w spotkaniach poświęconych refleksji, modlitwie i działaniu, czyniąc w ten sposób relacje międzyludzkie oraz kościelną jedność doświadczeniami bardziej autentycznymi. Pozwala to na oddanie do dyspozycji GP własnych dóbr duchowych i materialnych w takiej mierze, na jaką pozwalają istniejące różnice,
• niektórzy członkowie GP żyją we wspólnocie.

Zintegrowanie w jedną całość wielu wewnętrznych różnic prowadzi do powstania pewnych napięć, które domagają się uwagi i ułatwiają życie osób i grup w świetle tajemnicy paschalnej, jak również dodają koniecznego doświadczenia dla kompetentnego promowania jedności.

Innym napięciem własnym służenia jedności jest to, które powstaje między profetyczną wolnością i hierarchiczną troską o jedność – to napięcie, które może być właściwie podjęte tylko w duchu uległości Duchowi Świętemu.

 

Prowizoryczność

Od początku Grupa Promotorów charakteryzuje się prowizorycznością. Ta charakterystyka jest obecna w przesłaniu jako warunek konieczny autentycznego podporządkowania wszystkiego powszechnemu dobru Kościoła i świata. Inaczej mówiąc, wszystko staje się jedynie prowizoryczne, gdy odniesie się to do ostatecznej jedności z Bogiem oraz do pełnego braterstwa w Chrystusie.

W ten sposób przesłanie GP odwołuje się do ewangelicznej radykalności, która jest nasycona nadzieją i dążeniem w kierunku Pana, który nadchodzi.

GP wciela tę wartość także swoje działanie:

• tworzy „ruch”, ale równocześnie, w miarę jego akceptowania, pozostawia miejsce na działanie innych,
• nie uznaje żadnego dzieła za własne w taki sposób, że jej obecność, choć decydująca i utrwalona, to zawsze pozostaje tylko okazjonalna względem określonych osób i grup,
• promuje „ruch” w ścisłym tego słowa znaczeniu i to do tego stopnia, że z osobami, którym służy nie chce się łączyć niczym innym poza przyjaźnią.

W życiu samej GP prowizoryczność objawia się:

• przez nieustanne przerabianie i dostosowywanie głoszonych treści i metod, pozostając jednak wiernym pierwotnemu charyzmatowi,
• przez uznawanie jedynie okresowej przynależności wszystkich członków do GP,
• przez dyspozycyjność każdego członka GP i każdej grupy wobec wymagań postawy służebnej,
• przez uszanowanie założenia, żeby tworzyć minimalne struktury prawne i administracyjne.

Ta dynamika prowizoryczności powoduje powstawanie różnych napięć, które GP winna uwzględniać. Chodzi o napięcie między:

• nieustannym ustalaniem i dostosowywaniem treści oraz metod a trwaniem w wierności pierwotnemu charyzmatowi,
• staraniem o utrzymanie trwałości GP przy zachowaniu czasowej przynależności członków GP,
• uznawaniem tylko tymczasowego charakteru przynależności do GP a potrzebą ich poważnego zaangażowania,
• specyficznym powołaniem do GP a pierwotnym powołaniem osób tworzących tę grupę,
• koniecznością nieustannej formacji nowych członków a wymaganiami stałej i stabilnej służby,
• potrzebą nieustannego przemieszczania się w odpowiedzi na powstałe potrzeby a koniecznością utrzymywania trwałych relacji ludzkich i stałego zaangażowania.

Ta prowizoryczność niesie ze sobą także inne problemy, które GP winna rozwiązywać, stosując metody wspólnotowego rozeznania.

Z drugiej jednak strony cecha ta umożliwia taki rodzaj wolności, w którym rozpoznaje się szczególne bogactwo chrześcijańskich wartości. Jest to sposób na oczyszczenie relacji międzyludzkich. Dla członków GP jest to sposób na praktykowanie radykalnego ubóstwa. W zamian daje to możliwość nieustannego odmładzania się. Jest to także szczególnie radykalny sposób na realizację cech charakterystycznych GP jak: profetyzm, uniwersalizm, jedność oraz prowokowanie „ruchu”, któremu ona służy.