Kościół musi się nieustannie odnawiać. („Ecclesia semper reformanda”). To znana od wieków prawda. Bez tego kostnieje i wynaturza się. Zamiast być znakiem i narzędziem Chrystusa, staje się dla Niego przeszkodą, zawadą. Zwietrzałą solą. Światłem bez blasku.

Parafia jest integralną częścią Kościoła. Kościołem u podstaw. Podstawową jego strukturą. Do niej też odnosi się zasada nieustannej odnowy. Stąd tytuł tej pozycji: „Parafia w nieustannej odnowie”. Ukazuje ona duszpasterzom i świeckim zadanie nieustającej troski o parafie, by były domem otwartym dla wszystkich, prawdziwą wspólnotą ogarniętą jednym Duchem, winnicą przynoszącą owoce duchowe.

Do takiej odnowy i permanentnej troski wzywa Sobór Watykański II. Pracuje nad tym światowa Grupa Animacji Wspólnotowej wyrastająca z Ruchu dla Lepszego Świata. Istnieje ona i działa także w Polsce od ponad trzydziestu lat. Ma wypróbowaną w różnych krajach strategię odnowy, która została wypracowana przez duchownych i świeckich pragnących realizować soborową wizję odnowy parafii. Poszło tą drogą od lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku w sumie kilkaset parafii i diecezji w kilkudziesięciu krajach niemal na wszystkich kontynentach. Podjęli oni to wyzwanie, bo odpowiadało oczekiwaniom biskupów, księży i wiernych, którzy wezwania Soboru wzięli na serio i postanowili zorganizować struktury wspólnot Kościoła według natchnień Ducha Świętego, wsłuchując się również w najgłębsze pragnienia ludzi.

Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom wielu parafii, które wkraczają na drogę odnowy, pragniemy podzielić się naszym doświadczeniem w tej dziedzinie. Ma to być też zachęta do refleksji i tworzenia środowisk sprzyjających odnowie parafii. Jako wspólnoty, które wspierają się tą propozycją, mamy za sobą doświadczenie kilkudziesięciu parafii z Polski, które począwszy od przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku zapragnęły na poważnie zmierzyć się z wzywaniami Nowej Ewangelizacji, do czego wtedy gorliwie zachęcał święty Jan Paweł II. Dla tych polskich parafii ta propozycja stała się niemal naturalną kontynuacją duchowego odrodzenia zapoczątkowanego obchodami Tysiąclecia Chrztu Polski. Dostrzegliśmy tutaj konkretną i organiczną odpowiedź na duchowe wyzwania pozostawione nam przez dziedzictwo Soboru Watykańskiego II, jak i przez nauczanie papieży. Mamy świadomość, że Naród nie może być raz na zawsze ochrzczony bez nieustannego zabiegania o wierność łasce w każdym człowieku. Prawdziwa i głęboka ewangelizacja musi mieć z konieczności wymiar wspólnotowy, a więc powinna angażować także parafie.

To w nich trwa nieustanna formacja chrześcijańska. To tu udziela się sakramentów, to tu głosi się Ewangelię miłosierdzia słowem i czynem. To w parafiach gromadzą się chrześcijanie przy Chrystusie, aby w Jego imię dawać na co dzień świadectwo życia w miłości. To w parafiach Duch Święty nas ogarnia, jednoczy i posyła na ratunek i zbawienie światu.

Obecne wydanie tej książki ma trzy części. Pierwsza – trochę teoretyczna. Bardziej teologiczna i duszpasterska. Druga część jest praktyczna i formacyjna, gdyż stara się ukazać ducha i sposoby odnowy, czyli to, jak „nowe wino lać do nowych bukłaków”, jak struktury dawne i czcigodne ożywiać nowym duchem, jak ukazywać chrześcijaństwo w nowych formach. Obie części zostały nieco przeredagowane i zaktualizowane, ale nowością jest część trzecia odwołująca się do doświadczenia polskich parafii.

Praca nad odnową parafii jest nie tylko nieodzowna i potrzebna, ale zaangażowanie w nią formuje nowych robotników (duchownych i świeckich), których Pan chce posłać do swojej winnicy, by odnowiony Kościół stał się sługą Boga w dziele odnowienia świata. My, którzy całym sercem się w to angażujemy, możemy dać świadectwo, że jest to jednocześnie dla nas źródło głębokiej radości – służyć Chrystusowi w realizacji Jego planów. Obyście i wy wszyscy w tym radość znaleźli.

Autorzy