Doświadczenie odnowy w polskich parafiach
Ruch dla Lepszego Świata został założony przez włoskiego jezuitę ojca Riccardo Lombardiego w środku zimnej wojny z błogosławieństwem papieża Piusa XII. 10 lutego 1952 roku papież ten ogłosił w Radiu Watykańskim „Proklamację dla lepszego świata” wzywającą do działań zmierzających do przemiany serc ludzkich i świata zdziczałego po okrucieństwach wojny w bardziej ludzki i „lepszy świat według Serca[...]
Parafia św. Barbary jest jedną z trzech parafii w tym 20-tysięcznym mieście na terenie Archidiecezji Lubelskiej. Jako samodzielny ośrodek duszpasterski zaczęła funkcjonować od 1 stycznia 1988 r. Mieszka w niej 9750 osób (stan na rok 2021). Do parafii należy też jedna wioska. Kiedy parafia rozpoczęła proces odnowy wg projektu PPOiE? Realizację Parafialnego Programu Odnowy i Ewangelizacji (PPOiE)[...]
Parafia rozpoczęła realizację projektu odnowy według założeń PPOiE we wrześniu 2020 roku, kiedy został zaproponowany przez nowego proboszcza, księdza Mieczysława Janczyszyna. On wcześniej spotkał się on z tym Programem podczas swojej pracy misyjnej na Białorusi. Ideał naszej parafii Stworzenie parafii funkcjonującej jako wspólnota wspólnot, w której każdy ochrzczony poczuje się jej częścią i weźmie na[...]
Parafia pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Szówsku, to parafia podmiejska (koło Jarosławia) w Archidiecezji Przemyskiej. Została erygowana (czyli powołana do istnienia jako samodzielna parafia) w styczniu 1943 roku. Liczy obecnie około 2 500 mieszkańców. Początki parafialnego PPOiE Parafialny Program Odnowy i Ewangelizacji rozpoczął się w naszej wspólnocie w roku 1991. Zapoczątkował go nieżyjący już poprzedni proboszcz, ksiądz[...]
To jedna z siedmiu parafii w 38-tysięcznym Malborku. Powstała 1 lipca 1989 roku. Mieszka w niej prawie 9 tysięcy osób. Kościół parafialny jest w budowie, ale już sprawujemy w nim liturgię od 2002 roku. Obecnie trwają prace wykończeniowe plebanii i domu parafialnego. Od roku 2022 księża zamieszkali razem w nowym budynku plebanii. Wspólnota parafialna razem z proboszczem księdzem Józefem Micińskim[...]
Rys historyczny Parafia została erygowana w roku 1400. Do niedawna była jedyną w Hrubieszowie. Największy podział terytorialny parafii dokonał się w 2001 roku i od tej pory w mieście są cztery parafie. Przy parafii św. Mikołaja pozostało około 8500 wiernych. Liczba ta z roku na rok malała (emigracja do miast i za granicę oraz niekorzystny trend demograficzny)[...]
Założenia projektu wspólnotowej odnowy parafii
To zadziwiło świat. „Popatrzcie, jak oni się miłują” – według Tertuliana tak mówili poganie, patrząc na pierwsze wspólnoty chrześcijańskie. I ciągnęło ich do nich. Objawiła się bowiem w nich siła braterstwa chrześcijańskiego. To byli przecież ci, co uwierzyli, że „jeden jest Ojciec nasz – Ten w niebie, a my wszyscy braćmi jesteśmy” (por. Ef 4,6). I dlatego tak się traktowali. Mieli jedno serce i jednego Ducha, dzielili się tym, co posiadali, z potrzebującymi, gromadzili się po domach na wspólną modlitwę i łamanie chleba. Mówią o tym Dzieje Apostolskie (por. Dz 4,32-35). Gdy czytamy ten opis, zastanawiamy się, cośmy z […]
W czasie Soboru była dyskusja na temat parafii. Stawiano kwestię, czy jest jeszcze ona dziś aktualna. Odpowiedź była zdecydowanie twierdząca. Ojcowie Soboru jednocześnie jasno widzieli kryzysowe sytuacje, w których znajdują się nieraz parafie, po czym wzywali do ich odnowy. Powtórzył to wezwanie z mocą święty Jan Paweł II w adhortacji o posłannictwie świeckich (Christifidelis laici, n. 26). W okresie posoborowym, a szczególnie w ostatnich latach kulturowych przemian, parafia jest często krytykowana z różnych stron za jej niespójność z teologią Kościoła Soboru Watykańskiego II, za tradycjonalne struktury, za martwotę i brak inicjatywy, za to, że prowadzi duszpasterstwo albo masowe, albo indywidualistyczne, […]
To nie budynki i urzędy tworzą parafię, ale ludzie i rodziny. To je wpisujemy pieczołowicie w parafialną kartotekę i odwiedzamy podczas wizyty duszpasterskiej. Rodziny faktycznie mieszkające na terenie danej parafii. Jako ochrzczeni nie możemy być „bezdomni”, ale przynależymy do konkretnej parafii i powinniśmy dać się tam poznać i zaangażować w tę wspólnotę według swoich darów. To nasz duchowy dom. Rodzina rodzin. Co one mają wspólnego? Łączy je Chrystus, w którego od Chrztu jesteśmy zanurzeni, stanowiąc w Nim jedno. Jedna wiara, jeden Chrzest, jeden Pan (por. Ef 4,5-6) – to nas łączy najgłębszymi więzami braterstwa. Nie jesteśmy tu obcymi ani […]
Jako żywy organizm parafia musi się nieustannie odnawiać. We wszystkich swoich członkach. Najpierw ducha otwarcia na nowy powiew Ducha Świętego ma mieć jej pasterz. Dlatego dla niego powinno być ważne to, co Sobór i współczesne synodowanie Kościoła pod natchnieniem Ducha mówi o odnowie tej czcigodnej i wiekowej struktury, którą jest parafia. Sobór z niej nie rezygnuje. Ukazuje dla niej nowe horyzonty, by mogła spełniać swą rolę w nowych czasach i odpowiedzieć na nowe wezwania. Ważna jest w niej rola proboszcza i innych duszpasterzy, ale też każdy wierny w parafii jest ważny. Każdemu z nich Bóg dał inne dary, które mają […]
Praktyczne sugestie
Światło zachęty z dokumentów Kościoła
„Chociaż wspólnota kościelna zawsze posiada wymiar powszechny, to jednak swój najbardziej bezpośredni i widzialny wyraz znajduje w życiu parafii. Parafia jest niejako ostatecznym umiejscowieniem Kościoła, a poniekąd samym Kościołem zamieszkującym pośród swych synów i córek. Wszyscy powinniśmy odkryć, poprzez wiarę, prawdziwe oblicze parafii, czyli samą »tajemnicę« Kościoła, który właśnie w niej istnieje i działa. Ona nie jest[...]
„Ponieważ, biskup w swoim Kościele nie może osobiście zawsze i wszędzie przewodniczyć całej owczarni, dlatego powinien koniecznie utworzyć grupy wiernych. Najważniejsze z nich to parafie lokalnie zorganizowane pod przewodnictwem duszpasterza zastępującego biskupa. One bowiem w pewien sposób przedstawiają widzialny Kościół ustanowiony na całej ziemi. Dlatego w umysłach i praktyce wiernych oraz duchowieństwa należy pogłębiać życie liturgiczne[...]
„Ostatni Synod długo zajmował się małymi wspólnotami, czyli tzw. wspólnotami podstawowymi (communitates a basi). Te wspólnoty na swoisty sposób mogą promieniować na małe grupy społeczne, a najbardziej w ramach Kościołów partykularnych w parafii. Te właśnie wspólnoty będą seminarium ewangelizacji i będą służyły większym wspólnotom, ponadto będą one nadzieją dla Kościoła powszechnego”. Święty Paweł VI, Evangelii nuntiandi, 58[...]
„Szczególnym znakiem czasu jest dzisiaj wzrastająca potrzeba przynależności do jakiejś wspólnoty. Zwłaszcza w wielkim mieście człowiek często czuje się dotkliwie samotny i jakby pozbawiony możliwości aktywnego współtworzenia życia społecznego, jakby przymuszony do bierności. Wejście do autentycznej wspólnoty pomaga mu przełamać te braki i odnaleźć siebie poprzez głębsze bycie z innymi i dla innych. Również Kościół[...]
Powołanie i misja Grupy Promotorów Ruchu dla Lepszego Świata
Każde powołanie jest od Boga. Jest darem Ducha Świętego dla Kościoła. Tak trzeba też odczytywać wezwanie do Grupy Promotorów (GP). Powołanie ściśle wiąże się z misją i do niej prowadzi. Niniejsza książka powstała z doświadczenia Polskiej Grupy Promotorów, która od ponad 30 lat realizuje projekty odnowy i ewangelizacji parafii w różnych diecezjach polskich, korzystając przy tym z doświadczenia z realizacji takich projektów również w innych krajach i na innych kontynentach, gdzie promowano go już od lat 90-tych. Na zakończenie chcemy się krótko przedstawić jako środowisko, w którym zrodziła się propozycja „parafialnej ewangelizacji”, a właśnie niej została poświęcona niniejsza publikacja. Do prezentacji […]
Już podczas drugiej wojny światowej (1939–45), a zwłaszcza po jej zakończeniu, ojciec Riccardo Lombardi (włoski jezuita) zapoczątkował specjalny rodzaj apostolstwa. Polega on na wzywaniu ludzi do pojednania i do głoszenia Jezusa Chrystusa jako jedynego Zbawiciela. Zrodziła się z tego myśl szczególnego powołania do odbudowy świata w Chrystusie. Idea ta została przychylnie przyjęta przez wielu ludzi kierujących losami narodów (Per un mondo nuovo (O nowy świat), 1951). Ta szczególna okoliczność, wraz z innymi działaniami Ducha Świętego, zaowocowała powstaniem zbiorowego przekonania o konieczności globalnej odnowy oraz pragnieniem czynnego włączenia się w taką odnowę. Papież Pius XII, który obserwował z bliska działalność ojca […]
Rozwijanie Ruchu dla Lepszego Świata. Przez słowo świat rozumie się tę rzeczywistość, którą Sobór opisuje następująco: „Ma więc Sobór przed oczyma: świat ludzi, czyli całą rodzinę ludzką wraz ze wszystkim, wśród czego ona żyje; świat, będący widownią historii rodzaju ludzkiego, naznaczony pomnikami jego wysiłków, klęsk i zwycięstw; świat, będący widownią historii rodzaju ludzkiego, naznaczony pomnikami jego wysiłków, klęsk i zwycięstw; świat, który – jak wierzą chrześcijanie – z miłości do Stwórcy powołany do bytu i zachowywany, popadł wprawdzie w niewolę grzechu, lecz został wyzwolony przez Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, po złamaniu potęgi Złego, by wedle zamysłu Bożego doznał przemiany i doszedł […]
Podstawowym elementem, który określa tożsamość GP, warunkując wszystko inne, jest: promowanie całościowego nawracania się do Królestwa Bożego i do jego wymagań: w dziedzinie osobistego sumienia jednostek i zbiorowości, w relacjach między osobami, grupami i narodami, w strukturach współżycia między ludźmi, działanie, aby wszyscy – osoby, grupy i instytucje – czuły się wciąż coraz bardziej zintegrowani z szerszą rzeczywistością, równocześnie podporządkowując się dobru powszechnemu Kościoła i świata, przyczynianie się do tworzenia coraz głębszej i powszechnej jedności między wspólnotą kościelną i ludzką w różnych dziedzinach i na wszystkich poziomach życia, powodowanie, aby cały Kościół jako taki żył w stanie nieustannej odnowy i […]
Są nimi: profetyzm, uniwersalność, jedność, prowizoryczność. Profetyzm GP jako podmiot wspólnotowy podejmuje jako swoje zadanie służbę, która od początku wyróżnia Ruch – jest nim prorocze odczytywanie znaków czasu. Jeśli chodzi o treść przesłania, ten profetyzm wyraża się: przez pomaganie w uświadamianiu sobie historyczności danej sytuacji oraz obecności w niej aktualnych znaków Bożego działania (znaki czasów), przez wzywanie do nawrócenia osób i przez zmianę wszystkiego, co się sprzeciwia pełniejszej manifestacji Bożej obecności, oraz przez promowanie solidarnego zaangażowania się zgodnego z Bożym planem co do historii. Wymaga to podjęcia się pewnych działań: zwrócenia uwagi na takie nowe wydarzenia, które pochodzą […]
Każda grupa, która pragnie pozostać chrześcijańska, winna żyć tym, co jest wspólne wszystkim chrześcijanom, czyli ewangelicznym życiem, wychodząc jednak od własnych wstępnych założeń. Te własne cechy charakterystyczne grupy nadają jednocześnie coś w rodzaju własnej fizjonomii członków GP, a także tworzą podstawę tworzenia jedności życia każdej osoby i razem całej grupy. Istota duchowości Istotę duchowości możemy w sposób syntetyczny sprowadzić do Tajemnicy Kościoła, wyrażając ją słowami „żyć Kościołem” (vivere Chiesa). Chodzi więc o to, aby żyć Kościołem: jako tajemnica jedności (komunii), czyli wspólnoty z Bogiem w wierze, jedności z ludźmi w Bogu, jako powszechne braterstwo, które jedynie w Bogu znajduje […]
