Każda grupa, która pragnie pozostać chrześcijańska, winna żyć tym, co jest wspólne wszystkim chrześcijanom, czyli ewangelicznym życiem, wychodząc jednak od własnych wstępnych założeń. Te własne cechy charakterystyczne grupy nadają jednocześnie coś w rodzaju własnej fizjonomii członków GP, a także tworzą podstawę tworzenia jedności życia każdej osoby i razem całej grupy.

Istota duchowości

Istotę duchowości możemy w sposób syntetyczny sprowadzić do Tajemnicy Kościoła, wyrażając ją słowami „żyć Kościołem” (vivere Chiesa). Chodzi więc o to, aby żyć Kościołem:

• jako tajemnica jedności (komunii), czyli wspólnoty z Bogiem w wierze, jedności z ludźmi w Bogu, jako powszechne braterstwo, które jedynie w Bogu znajduje swoje pełne urzeczywistnienie; jest to również sposób na integrację całej rzeczywistości, aby oddać ją na służbę tejże jedności,
• jako sakrament, czyli rzeczywistość widoczna i organiczna, która, choć jest w niej obecna tajemnica, wciąż winna się odnawiać, aby móc ją lepiej wyrazić; jest to także rzeczywistość, która jako ludzka ma obowiązek stałego nawracania się, aby stawać się coraz bardziej autentycznym narzędziem coraz bardziej skutecznej troski o jedność,
• kochając jego aktualny historyczny obraz w całej swej głębi i pełni wraz z wszystkimi jego zaletami i ograniczeniami, razem z osobami i instytucjami, które go tworzą.

Tylko kochając Kościół w taki sposób, będzie się potrafiło przetłumaczyć „życie Kościołem” na takie zaangażowanie, jakie czynić go będzie coraz lepszym, zdolnym do takiego pokierowania jego życiem, aby objawiał się jego najbardziej autentyczny obraz.

Wszystko to zobowiązuje GP do życia w wierności Duchowi Świętemu, która pozwala na szczególną łączność ze wszystkimi, którzy są powołani, aby być „znakiem” jedności Kościoła, czyli z papieżem oraz z biskupami:

• aby przeżywać Królestwo Boże, które jest wieczne i powszechne, które ponadto już jest realizowane w historii: gdy przyjmuje się wszystko to, co jest realizowane z prawdy, sprawiedliwości, pokoju oraz braterstwa. Gdy podejmowany jest wysiłek, aby coraz bardziej realizować takie wartości, gdy żyje się nadzieją ich pełnego objawienia się oraz całkowitej realizacji podczas nadejścia „nowego nieba i nowej ziemi”, kiedy Bóg będzie „wszystkim we wszystkich” (Por. 2 P 3,13; 1 Kor 15,28),
• i żyć Chrystusem: dla aktywnej obecności w historii ludzkości, dla przezwyciężenia tego wszystkiego, co w niej prowadzi do podziałów i śmierci, dla odnowienia życia w Duchu Świętym.

Tylko w ten sposób łączymy się w Chrystusie, który jest podstawą, centrum i celem historii. Naśladując także Maryję, która jest typem i figurą Kościoła. Takie życie Kościołem w czasie nie byłoby możliwe bez przeżywania dynamiki prowizoryczności.

Życie tym, co nie jest samym Bogiem, a więc tym, co należy do tego czasu – chodzi tu o świat i Kościół w historycznym wymiarze – jest względne i częściowe, poddane odnowie i nawróceniu, zawsze otwarte na to, co „lepszego”, co bardziej zgodne z Bogiem oraz z Jego planem w Chrystusie.

W tym świetle członkowie i grupy przynależące do GP żyją i starają się pogłębiać swoją postawę takiej samej prowizoryczności jak instytucja, z którą są związani, gdyż w niej wszystko i wszyscy odznaczają się prowizorycznością. A jeśli wierzą w obowiązek trwałych starań się o nieustanne promowanie odnowy, to dlatego, że funkcja ta jest wewnętrznie złączona z powołaniem Kościoła.

Fundamentalna jakość członków GP

Zakłada się, że warunkiem koniecznym włączenia do Grupy Promotorów jest to, żeby kandydaci:

• odznaczali się ludzką dojrzałością,
• mieli rozwiązane i uporządkowane podstawowe problemy ich wiary religijnej,
• odczuwali wezwanie do specyficznej służby w ramach GP.

Ponadto zwraca się uwagę na te elementy, jakie już były prezentowane, czyli na: funkcje, cechy charakterystyczne i istotę duchowości – także one wyznaczają kryteria jakości, które określają członków GP. Są one z jednej strony warunkami koniecznymi, bez których nie można by zrealizować swojego posłannictwa, a z drugiej tworzą horyzont, do którego należy dążyć, czemu ma służyć samo istnienie GP.

1. Promotor jest człowiekiem kontemplacji

Oznacza to, że doświadczył Boga. Jest przekonany „iż Bóg istnieje, że jest realny, żywy, osobowy, opiekuńczy, nieskończenie dobry. Co więcej, jest nie tylko dobry sam w sobie, ale ponadto jest On nieskończenie dobry dla nas jako nasz Stworzyciel, nasza Prawda, nasze Szczęście do tego stopnia, że kierowanie do Niego naszego wzroku i serca nazywane kontemplacją staje się najwyższym i najpełniejszym aktem duchowym, to jest takim aktem, który także dzisiaj może i powinien porządkować według wartości (hierarchizować) niezliczone rodzaje ludzkich aktywności” (Paweł VI, Homilia na zakończenie Soboru, 7.12.1965).

Członek GP posiada historyczną wrażliwość i jest człowiekiem swoich czasów. Nie uchodzą jego uwadze żadne znaczące wydarzenia dotyczące rozwoju ludzkości; posiada też zmysł krytyczny oraz praktykuje chrześcijańskie rozeznanie rzeczywistości, dlatego przygląda się tym wydarzeniom, aby odkrywać w nich „ziarna Słowa” (Sobór Watykański II, Dekret o działalności misyjnej Kościoła Ad Gentes, 11) oraz znaki zapowiadające lepszą ludzkość.

Znając historię, zachwycony mądrością poszukiwania i miłością do prawdy oraz dobra (por. KDK Gaudium et spes, 15) członek GP przenika rzeczywistość z takim zasobem dobra, że pozwala mu to tworzyć harmonię wszędzie tam, gdzie w aspiracjach i działaniach ludzkich znajduje się coś z dobra i prawdy. Dzięki temu członek GP rozpoznaje i przeżywa w wierze czas obecny jako „czas sprzyjający”, jako „dzień zbawienia” (2 Kor 6, 2), czyli moment, w którym objawia się i aktualizuje Boża miłość.

Taka postawa wiary znajduje swoje wypełnienie w kontemplacji, dzięki której członek GP podziwia i smakuje Bożą obecność w historii, a także podziwia i smakuje historię Bożej tajemnicy. W ten sposób GP żyje w kontemplacji, w wierze oraz w postawie wdzięczności.

2. Promotor jest człowiekiem nadziei

„Chrystus przez swoje zmartwychwstanie ustanowiony Panem, któremu dana jest wszelka władza na niebie i na ziemi (por. Dz 2,36; Mt 28,18), już działa w sercach ludzi mocą Ducha swojego, nie tylko budząc pragnienia przyszłego wieku, lecz tym samym też ożywiając, oczyszczając i umacniając te szlachetne pragnienia, dzięki którym rodzina ludzka zabiega o uczynienie własnego życia bardziej ludzkim i o poddanie całej ziemi temu celowi” (KDK Gaudium et spes, 38).

Członek GP:

• jeśli kontempluje to, co z Bożej obecności znajduje się w historii, wówczas potrafi odkrywać także to, czego w niej wciąż jeszcze brakuje,
• żyje pragnieniem tego, co ma nadejść, czyli pełną realizacją Królestwa Bożego, ostatecznym zbawieniem oraz powszechnym Kościołem czasów ostatecznych (Por. KK Lumen gentium, 4),
• codziennie odczuwa zatroskanie o cały Kościół i o wszystkie kościoły (Por. 2 Kor 11, 28),
• ćwiczy się w posłuszeństwie Chrystusowi i w cierpliwości Krzyża (Por. Hbr 5, 8), oczyszcza i wzmacnia własną wolę w świetle tego, czego się oczekuje, oraz wyzwala własną wewnętrzną wolność z wszelkich form zniewolenia i wyobcowania,
• jako wewnętrznie uwolniony wybiera to, co tu i teraz jest najwłaściwszym krokiem dla budowania Królestwa Bożego,
• żyje w ten sposób nadzieją.

3. Promotor jest człowiekiem poświęcającym się (oblat)

„Wy zatem, bracia, zostaliście wezwani do wolności. Tylko nie bierzcie tej wolności jako zachęty do hołdowania ciału, wręcz przeciwnie, miłością ożywieni, służcie sobie wzajemnie” (Gal 5, 13).

Gdy członek GP jest człowiekiem kontemplacji i nadziei, a także żyje miłością ofiary (caritas), to:

• podporządkowuje siebie i własne sprawy temu, co tu i teraz jego sumienie uznaje za najlepsze,
• jest zdecydowany w słowach i czynach na ryzyko ponoszenia konsekwencji własnego wyboru,
• jest twórczy w poszukiwaniu i realizacji najlepszych rozwiązań.

4. Promotor jest człowiekiem grupy

„Żyjąc prawdą w miłości, by wszystko rosło ku Temu, który jest Głową – ku Chrystusowi. Z Niego całe Ciało zespalane i utrzymywane w łączności dzięki całej więzi umacniającej każdy z członków stosowanie do jego miary – przyczynia się do wzrostu dla budowania siebie w miłości” (Ef 4, 15-16).

Członek GP:

• czyni grupę przedmiotem swojej kontemplacji i nadziei – grupa ta jest również pierwszym i bezpośrednim odbiorcą jego osobistego poświęcenia się i ofiary,
• szuka sposobu, aby cała grupa przejęła postawę kontemplacji, nadziei, zdolności do poświęcenia siebie dla większego dobra Kościoła i świata,
• ułatwia i akceptuje w stosunku do siebie samego zasady upomnienia braterskiego oraz braterskiej promocji, starając się także, żeby grupa umiała ułatwiać takie zachowania i je akceptowała, gdy będą pochodzić od innych,
• potrafi rozpoznać i zaakceptować jako wolę Bożą decyzje grupy podjęte po dojrzałym rozeznaniu, nawet gdyby ona oznaczała opuszczenie grupy,
• uczestniczy całym swoim istnieniem w życiu grupy, aby ona mogła żyć jego własnym powołaniem i misją.