Rozwijanie Ruchu dla Lepszego Świata. Przez słowo świat rozumie się tę rzeczywistość, którą Sobór opisuje następująco:

„Ma więc Sobór przed oczyma:

świat ludzi, czyli całą rodzinę ludzką wraz ze wszystkim, wśród czego ona żyje;

świat, będący widownią historii rodzaju ludzkiego, naznaczony pomnikami jego wysiłków, klęsk i zwycięstw; świat, będący widownią historii rodzaju ludzkiego, naznaczony pomnikami jego wysiłków, klęsk i zwycięstw;

świat, który – jak wierzą chrześcijanie – z miłości do Stwórcy powołany do bytu i zachowywany, popadł wprawdzie w niewolę grzechu, lecz został wyzwolony przez Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, po złamaniu potęgi Złego, by wedle zamysłu Bożego doznał przemiany i doszedł do pełni doskonałości” (KDK, Gaudium et spes, 2).

W wyrażeniu „Lepszy Świat” podkreśla się:

• z jednej strony względność wszystkiego, co odbywa się w czasie, w historii, w świecie w odniesieniu do pełnej realizacji człowieka w samym Bogu,
• z drugiej zaś strony bezwzględną wartość tego, co dzieje się danym czasie i określonym momencie historii na tym świecie, ale nosi już w sobie zalążki pełnej realizacji człowieka w Bogu.

Dlatego budowanie „lepszego świata” oznacza coraz pełniejsze realizowanie powołania człowieka i ludzkości do jednoczenia się z Bogiem i braćmi w Chrystusie, oraz włączenie całej rzeczywistości w powszechne zbawienie.

Inaczej mówiąc, chodzi o:

• coraz pełniejsze realizowanie w historii Królestwa Bożego jako „Królestwa wiecznego i powszechnego, królestwa prawdy i życia, królestwa świętości i łaski, królestwa sprawiedliwości, miłości i pokoju” (Prefacja z Uroczystości Chrystusa Króla; por. KK Lumen gentium, 7),
• wypełnianie planu Bożego, dotyczącego „wyzwolenia – zbawienia” w Jezusie Chrystusie całego człowieka i wszystkich ludzi wraz z całym światem,
• urzeczywistnianie Kościoła jako tajemnicy wspólnoty ludzi z Bogiem przez Chrystusa w Duchu Świętym, a w konsekwencji pełna realizacja Kościoła jako Sakramentu – znaku i narzędzia powszechnego zbawienia (por. KDK Gaudium et spes, 1 i 48).

Powiedzenie „Ruch dla Lepszego Świata” oznacza podkreślenie usilnego dążenia do „form całościowo lepszych od tych już osiągniętych, jakiekolwiek by one były”; to „usilne dążenie do zmiany przez ulepszanie, zaczynając od tego, co już się osiągnęło” (Ojciec R. Lombardi, Konferencje); to dynamika nieustannego wzrostu i przekraczania ograniczeń. Uczestniczenie w ruchu zakłada z jednej strony brak stabilizacji i oddzielanie się, a z drugiej także nadzieję i twórcze poszukiwanie, oraz otwarcie się. To sposób, aby tworzyć historię i przygotować przyszłość.

Jeśli więc mówimy „ruch”, odwołujemy się do postawy i duchowości nieustannego pielgrzymowania; w tej postawie i duchowości manifestuje się wolność i wyzwalają się najlepsze energie.

Z tego wynika, że „zapoczątkowanie” ruchu nie jest równoznaczne z tworzeniem jakiejś organizacji. Chodzi raczej o umożliwienie działania, o dawanie impulsu, ożywianie, prowokowanie niepokoju, o wprowadzenie fermentu powodującego stałe nawracanie się. To prowokowanie takiego wolnego i świadomego włączania się osób, grup i narodów, sposób, żeby pragnienia wszystkich nawzajem się przenikały i łączyły jako cel wspólny.

Sformułowanie „ruch dla lepszego świata” sugeruje, że jest w nim coś wspólnego z innymi ruchami, ale jest także coś odróżniającego od innych.

Grupa Promotorów tego Ruchu czuje się solidarna z tymi osobami i ruchami, które mniej lub bardziej świadomie pracują dla lepszego świata, w tym sensie, jaki określiliśmy powyżej. Dzieli na równi z innymi ruchami chrześcijańskimi, jak i z samym Kościołem, poczucie konieczności nieustannej odnowy ^[1]. To sam Kościół, według Soboru, uznaje tę odnowę za jednoczący dynamizm, który uświadamia, prowadzi do wolnego włączania się, uzgadnia działanie, i który doprowadza do przemiany człowieka, czyli do metanoi^[2].

Jednocześnie sam fakt przyjęcia nazwy Ruch dla Lepszego Świata wyraża intencję samookreślenia się i odróżnienia od innych ruchów tym, co dotyczy:

• specyficznej funkcji,
• charakterystycznych cech, które z nich wynikają,
• duchowości,
• stałych celów podejmowanych działań.

^[1] Por. KK 8; DE 6; a także KK 4, 9, 15; DM 35; KDK 43 i 44; DE 4 i 7.

^[2] Por. DE 7; “Ecclsiam Suam”.