3. Poziomy stałej formacji
- Uwrażliwienie na sprawy parafii. Zobaczenie jej sytuacji, jaka jest w rzeczywistości (– Co jest?).
- Uświadomienie ideału Kościoła jako wspólnoty umotywowane nauczaniem Kościoła, Soboru, doświadczeniem duchowego czytania znaków czasu (– Co powinno być?).
- Pogłębienie spojrzenia na sytuację duszpasterską przez analizę sytuacji problematycznych objawiających się na różnych poziomach duszpasterstwa parafialnego w celu odszukania przyczyn aktualnej sytuacji, a przede wszystkim zdiagnozowania, czyli rozeznania problemu kluczowego (podstawowego) wspólnoty parafialnej, z którym należy się zmierzyć w podejmowanych inicjatywach duszpasterskich (– Co najbardziej przeszkadza w budowaniu wspólnoty wiary?).
- Planowanie duszpasterskie, czyli wspólne szukanie sposobów wyjścia z dostrzeżonej sytuacji kryzysowej przez stopniowe i wytrwałe przezwyciężanie rozpoznanego problemu podstawowego wspólnoty parafialnej. To właśnie temu służy opracowanie planu (jako rodzaju długoterminowej terapii), który małymi krokami (czyli corocznym programem) stopniowo poprowadzi do przezwyciężenia rozpoznanego problemu (Jaki jest pierwszy możliwy do wykonania krok, który prowadzi do przezwyciężenia danego problemu?).
- Realizacja odpowiednio zaprogramowanych i dobranych działań, aby stopniowo zmieniać mentalność (prowadzić do wspólnotowego nawrócenia wierzących) i ukazywać im nowe możliwości budowania wspólnoty parafialnej (A jakie mają być kolejne kroki odnowy?).
- Ocena i ewaluacja po każdym zaprogramowanym wydarzeniu ewangelizacyjnym i na zakończenie roku duszpasterskiego służy kierowaniu procesem odnowy i ewangelizacji (Co się udało, a co nie? Dlaczego? W przyszłości co jeszcze można lepiej przygotować i zrealizować?).